Pahalagahan Mo ang Iyong Sarili: Isang Aral Para sa OFW

Kainis, hingi na naman sila nang hingi sa Pinas! Akala nila, masarap ang buhay dito.”

“Hay naku! Kapapadala ko lang noong isang linggo, ubos na naman daw at nanghihingi na naman sila”.

“Yung kapatid ko, nagpapabili na naman ng bagong gamit. Kelan lang, binilhan ko yun. Akala yata, mura lang yun dito at hinihingi ko lang”

“Hay naku, ang mga tao sa Pinas kapag humingi, akala nila ay pinupulot ang pera dito. ‘Di nila alam na pinaghihirapan ko ang lahat”.

Mga daing ng OFW. Minsan, ayoko nang makinig o ayoko nang mabasa. Parang sirang plaka na kasi e.

Nakatatawang isipin pero noong unang taon ko sa abroad, isa rin ako sa mga katulad nila.. Puro daing tungkol sa pagpapadala sa Pilipinas. “Ikaw ang nahihirapan dito sa buhay mo sa abroad..Ikaw ang nasisigawan ng amo mo.. Ikaw ang nagsasakripisyo, tapos walang natitira sa sweldo mo?”

Isang litanya ng pakialamera kong kaibigan noong minsang nagreklamo ako.. Nakakainis ah.. Ano bang pakialam niya kung nauubos ko ang sweldo ko sa pagpapadala sa pamilya ko? Kung pwede ko nga lang siya sabihan na, ‘wag siyang makialam kasi pera ko naman yun, ginawa ko na kaso napag-isip-isip ko na may punto pala siya.

Umiiyak kasi ako nang mga panahong iyon. Naubos na naman kasi ang suweldo ko sa pagpapadala sa pamilya ko. Ewan ko ba, kahit magkano ang ipadala ko, parang kulang pa rin. Yung unan ko na lang ang karamay ko sa pag-iyak. Wala kasi ako mapagsabihan e. ‘Di ko rin masabi madalas sa iba ko pang mga kaibigan ang problema ko kasi katulad ko, ganoon din ang pinagdaraanan nilang mga OFW.

Bigay nang bigay sa pamilya at wala ring natitira sa kanila. Kaya naman, tuwing magkikita-kita kami, share-share na lang sa pagkain. ‘Di uso yung “libre kita” kasi eksakto lang ang pera namin na natira bago dumating ang susunod na suweldo o kaya naman, hiniram lang din sa kaibigan. Kumbaga, pag may emergency, wala na kaming huhugutin. Maswerte na siguro kami kung tatagal ng isang araw ang suweldong tinanggap, pero minsan, hihimas himasin na lang ang dollar, euro, dirhams, dinar or yen para mafeel na nasa abroad kami.

Ang dulas kasi nila dahil dumadaan lang sila sa aming mga palad. Kung puwede nga lang makapagsalita ang pera, baka sabihin na, “wag mo naman ako ipamigay kaagad. Magbonding muna tayo”.

Ganoon yata talaga ang buhay ng isang taong mapagmahal. Tayo kasing andito sa ibang bansa, sobra-sobra ang pagmamahal sa pamilya. Sobra ang sakripisyong ginagawa natin para sa kanila. Kahit wala nang matira sa atin, basta mayroon sila, masaya na tayo. Mabalitaan mo lang na masaya sila sa perang tinanggap nila mula sa pinadala mo at nakatikim ng kaunting ginhawa, napapawi na rin ang pagod mo sa maghapon.

Sa akdang “Ito ang Pasalubong ko: RESIBO,” sari-saring reaksyon ang nabasa ko. Tama daw ang hinaing ko. Inilabas ko daw ang damdamin ng libu-libong OFW na nagsasakripisyo para sa kanilang pamilya. Sana daw, maunawaan ng mga naiwan sa Pilipinas ang kanilang kalagayan kapag nabasa ang akda na iyon. Napaisip ako, ang mga naiwan ba talaga sa Pilipinas ang may kasalanan kung bakit wala nang natitira sa suweldo natin buwan buwan o tayong nandito sa abroad?

Matanong kita kapwa ko OFW, sino ang nagpapakahirap dito sa abroad? Sino ang nasisigawan ng amo sa tuwing nagkakamali ka? Sino ang tumatanggap ng suweldo mo buwan buwan? Hindi ba ang sagot sa lahat ng katanungan ko ay “ang sarili mo”? Opo, ikaw nga! Samakatuwid, ikaw ang dapat na magkontrol sa ipinapadala mo buwan-buwan dahil ikaw din naman nahihirapan kapag ikaw ang nawalan.

Oo, andito nga tayo sa abroad para sa pamilya natin pero hindi ibig sabihin noon ay hindi ka na magtitira para sa sarili mo. Kung sobra-sobra ang ibinibigay mo sa kanila, hindi mo sila tinutulungan sa kanilang pang-araw araw na pamumuhay kundi tinuturuan mo silang maging tamad.

Marami ang ganyang kapamilya at kamag-anak. Porke alam nila na mayroon silang malalapitan sa katauhan mo, hindi sila masyadong nagpapakahirap. Ang sasabihin nila, nandyan naman si magulang, anak, kapatid, kamag-anak o kaibigang OFW. Pwede tayo manghingi o manghiram sa kanya. Mabait yun, alam naman niya ang buhay dito sa Pilipinas kaya siya nag-abroad.

Sabi nga ni Lao Tzu, “Give a Man a Fish, Feed Him For a Day. Teach a Man to Fish, Feed Him For a Lifetime“.

Opo, huwag natin silang sanayin sa buhay na marangya. Padalhan natin sila ng sakto lamang sa pangangailangan nila. Kung ikaw, kapwa ko OFW, ay may maliit na kinikita sa Pilipinas noon at nagkasya naman sa inyong buong mag-anak, ‘wag n’yo na baguhin yun. Turuan natin sila kung paano magsikap nang sa gayon ay malaman nila na bawat ginagastos nila ay hindi ganoon kadali kitain. Hindi yung puro umaasa lang..

Oo, andoon na nga yung dahilan natin na, “kaya nga ako nag-abroad e para guminhawa nang kaunti ang buhay namin”. Ang problema lamang sa ilan sa atin, hindi alam kung ano ang pagkakaiba ng pangangailangan at luho at kung minsan ay mag-isa lamang kumakayod ang OFW para sa kanyang buong pamilya.

Pera mo nga naman yan at baka sabihin mo, pakialamera ako. Pwede mong gastusin yan hanggat gusto mo. Ang problema lamang, ikaw ay hindi habang buhay na nasa abroad. Hindi mo alam kung kelan ka abutan ng emergency. Hindi mo alam kung kelan ka mangangailangan ng pera. Hindi mo alam kung kelan ka maaaring mawalan ng trabaho. Ang tanong, saan ka pupunta kapag nangyari yan? May malapitan ka bang kaibigan? Matutulungan ka kaya ng ibang tao? Ang pamilya mo na naghihirap sa Pilipinas, paano nalang?

Sabi ng ilang reaction sa article na RESIBO, “Pasalamat ako at hindi ganyan ang pamilya ko. Nauunawaan nila ako at nagtitxt sila sa akin araw araw”. Siguro, ang ilan sa inyo ay nag-isip noong mabasa iyon? Simple lang po ang kasagutan mga kababayan ko. Ang mga OFW na ito ay ipinauunawa sa kanilang mga naiwan sa Pilipinas ang kanilang tunay na kalagayan. Ito ay kung paano sila nahihirapan sa kanilang buhay abroad. Ito ay kung paano sila nasisigawan ng kanilang mga amo. Ito ay kung paano sila nagsasakripisyo para sa kapakanan ng kanilang pamilya. Tandaan mo, OFW ka. Bayani ka nga maituturing dahil sa sakripisyo mong paglayo sa kanila pero hindi ka si superwoman o superman. May kapaguran ka rin. Hindi ka lumilipad para mayakap ang pamilya mo sa tuwing kakailanganin mo sila. Hindi ka tagapagligtas ng lahat ng hinaing ng kapamilya, kamag-anak o kaibigan mo. Mahalin mo ang iyong sarili. Wag kang masyadong magpakapagod dahil kapag ikaw ay nagkasakit, hindi lang ikaw ang mawawalan kundi ang iyong buong pamilya na umaasa sa iyo.

Ilang OFW ang nakilala ko. Hindi pa ako ipinapanganak, nasa abroad na sila ngunit ang kanilang pamumuhay ay ganoon pa rin. Sabi nila, pera lang yan. Hindi naman madadala yan kapag namatay ka na. Madali lang yan. Maiksi ang buhay kaya dapat ienjoy ang pinaghirapan. Ang tanong, pag may emergency ba, may dudukutin sila? Wala!!! Ubus ubos biyaya kasi. Ang pamilya ng OFW na ito, bumibili ng kahit anong magustuhang luho. Pwede na nga sila magtayo ng electronics store at ilagay doon ang second hand na gadgets nila.

Maaaring ang sasabihin ng ilan, 10k o 15k lang ang sahod ko kaya wala na natitira sa akin dahil kulang pa sa pangangailangan ng pamilya ko. Kapag nasa ganitong sitwasyon ka, mas dapat mong turuan ang mga naiwan mo sa Pilipinas na magbanat ng buto. Hindi nga naman kakasya ang sinasahod mo sa abroad. Mula umaga hanggang gabi, nagpapakahirap ka. Butil butil na pawis ang tumutulo araw araw dahil sa kakakayod mo. Anong pakonswelo mo sa sarili mo?

Pasalamat ka kung sasabihin sa iyo na “Ingatan mo ang katawan mo. Mahal ka namin”. Paano kung ang naaalala ka lang tuwing araw ng sahuran at ang text ay “Padala ka na. Lakihan mo ha. Ang laki kasi ng bayarin natin e”. Natin daw? Ei wala ka naman doon para mangutang hindi ba?

Tandaan mo, nandito tayo sa ibang bansa para sa kanila. Pamilya natin sila at ang pamilya ay nagtutulungan. OFW ka, nasa kamay mo ang pag-angat ng iyong pamilya dahil mas malaki ang kinikita mo kaysa sa kanila subalit tao ka lang. Napapagod ang isip, katawan at puso. Hindi mo dapat sinosolo ang lahat.

Ipaunawa mo sa kanila ang tunay mong kalagayan nang sa gayon ay sama sama kayo sa pagharap sa hamon ng buhay. Magtira ka para sa iyong sarili at gamitin mo iyan upang may makita kang bunga ng iyong pinaghirapan. Mas masarap ang may sarili kang bahay na uuwian. May negosyo kang nagpapapasok ng pera. May magagamit ka tuwing may emergency. May mabili kang regalo para sa sarili mo.

Sa umpisa, mahirap ang humindi. Parang nangngingitngit ang kalooban mo na alam mong kailangan nila ng pera pero hindi mo mapagbigyan lalo na kapag meron ka naman hawak hawak. Pero isipin mo, may ilang tao na dahil alam nila, “andyan ka” ay ganun ganun na lamang kung humingi. May ilang tao na, ginagawa ang lahat ng paraan para makipagcommunicate sa iyo dahil may kailangan sila. Hindi ka nagdadamot kapag humindi ka sa kanila. Tinuturuan mo sila ng dapat. Hindi ka ATM (Any Time Money) na kapag kailangan ng pera ay magwiwithdraw sila.

Isang accomplishment kasi sa atin ang mapangiti sila sa ibinibigay natin pero dapat nating isipin, kung may ipon ka, maaari kang umuwi at makasama na sila. Sa sakripisyo natin dito sa abroad, ilan ba sa atin ang tagumpay na buo pa rin ang pamilya sa pag-uwi? Yung mga anak, kapatid, asawa o magulang mo ay malapit pa rin ang loob sa iyo? Hindi ba, marami sa OFW ang umuuwing luhaan, hindi dahil walang pera, kundi dahil nasayang ang sakripisyo dahil nasira ang pamilyang iniwan? Kaya ikaw, matuto ka. Mag-ipon ka upang makasama mo na sila.


Ikaw ang nagpapakahirap, ikaw ang nagkokontrol ng sahod mo, Ikaw ang dapat magturo sa iyong pamilya ng tamang pagpapahalaga sa iyo bilang OFW.
________________________
Salamat sa aking kaibigan. Nagising ako sa katotohanan. Ngayon, kitang kita ko na ang aking pinaghirapan. Sana ikaw rin Kabayan.

si luho, si investment at si utang,,buhay OFW!

Bilang OFW, napakahirap isipin kung ang perang pinaghihirapan ay mapupunta lamang sa wala..

May kakilala ako, kapitan ng barko for almost 20years, umuupa pa rin ng bahay at owner-type jeep lang ang naipundar. Meron naman ako kilala na wala pang 2 taon sa abroad, may naipatayo na apartment at ngayon at pinapakinabangan na..

Si kapitan, iniisip yata na habambuhay ay nasa abroad sya. Oo, wala akong pakialam sa perang ginagastos nila sa pang-araw araw dahil sa kanilang pinaghirapan yun pero naitanim ko sa isip ko na hinding hindi ko gagawin ang mga bagay na ginagawa nya at ng kanyang pamilya.. Naalala ko noon, sobrang sobrang pagkain ang nakahain sa mesa pero di naman nauubos at itinatapon na lamang. Madalas kasi nila akong bisita sa kanila noon dahil nainspire ko raw sila in a way. Ang celfon ng kaibigan ko noon ay laging unang labas ng nokia. Kapag may bago, binibili nila. Kahit ako noon, naambunan ng grasya. Bagong damit pag nagshopping sila, libreng gamit ng computer at halos dun ako kumakain tuwing uwian galing school. Gayunpaman, nang mapadalas ako sa kanila, naambunan ko sila ng kaunting kaalaman tungkol sa aking uncle na seaman ngumit mababang posisyon na maraming pinapaaral at may investments. Isa ako sa pinapaaral ng uncle ko noon.

Bago ako pumuntang abroad, nabalitaan kong nakakuha ng hulugang bahay ang asawa ni kapitan. Naisip ko, hmm, pwede naman nila icash.. Napag alaman ko na maliit ang 7000US$ ang sahod ng isang kapitan sa NYK. Di ako chismosa.. Sinabi ng sariling anak sa akin nang minsang nagkasarilinan kami at nag-usap ng kanya kanyang daing sa buhay.

Yung isang OFW naman na kilala ko, simple lamang ang sekreto ng nakabili ng apartment.. ipon ipon ipon at nang may sapat na ipon, bumili sya ng lupa at nagpagawa ng apartment para hindi na nya kailangan pang magpadala sa kanyang pamilya ng panggastos buwan buwan. Sana ganun lahat ng OFW,,marunong humawak ng pera kasi hindi naman pangmatagalan ang buhay sa abroad dahil marami ang pwedeng mangyari..

Ako naman, di magastos pero wala pa investment. May naiwan kasi kaming utang ng pamilya ko. Sa ngayon, buwan buwan ko ang pag uunti unti para naman may mabili na rin akong investment. Oops, meron na pala ako nabili.. isang set ng 24k gold na ayun sa Villarica pawnshop, nasa 45-60k pesos daw ang halaga.. 

Basta, masasabi ko lang, tayong OFW di pangmatagalan sa bansang pinagtatrabahuan natin. Maraming pangyayari ang di natin maiiwasan at sa isang iglap, maaaring mapauwi tayo sa Pilipinas. Kaya sana, meron tayong maitabi para man lang sa tag-ulan. At tandaan, wag lang ipon at ipon. Isipin mo rin ang sarili mo kasi ikaw ang nagkakandakuba sa pagtatrabaho, tumatanggap ng maaanghang na salita mula sa employer or supervisor mo at higit sa lahat, ikaw ang nagsasakripisyo para mapaganda ang buhay ng pamilyang naiwan sa Pilipinas. 

Happy Sunday!

How I went to Canada?

another article imported from my blogs

I am here in Canada for more than 4 months now. How I became a caregiver?

In Nov 2006, I went to Morocco. I worked as a teacher/tutor. Then, in 2008, I met a friend online. Yes, online. She told me that she knew a website where you can apply as a caregiver in Canada. In February and July 2009, I have found employers for me but I wasn't emotionally ready then. Then my friend online asked me if I knew someone who's a nurse in Morocco. (As far as I know, there were only 3 caregivers from Morocco who went to Canada directly. One came here in 2006, my nurse friend in January 2010 and me in August 2010). The first one who came here, I think, found her job thru a Canadian agency. The nurse friend I recommended to my online friend waited her visa for almost 6 months (She was denied actually but this online friend of mine helped her to have her visa approved). When my friend flew to Canada last January, I told myself, I should have been me.. lol.. but enough of that.. I am not a nurse and I was not ready.. So, I think, it's not my time to go YET. Three days after my friend left, I was attacked by jealousy. lol! So, I decided to pass my resume to my online friend. Then, a week after, I had 2 interviews from employers in Canada. There were 5 employers who liked my resume but these two had interviewed me earlier. After another week, 2 contracts arrived but I chose the first one (even the 2nd offer was higher than the first. hehe). It is unfair to the first employer.

3 weeks after I signed the contract, my LMO arrived. LMO stands for Labour Market Opinion. The document tells you if your employer passes the needed requirement to hire a foreign worker. My employer then sent me the LMO (I need to pass the original document to the embassy). When I had my LMO with me, I phoned the embassy to schedule my interview. They scheduled me 2 weeks after. Unexpected things happened during my interview.

April 26, 2010 was my schedule to go to the Canadian embassy in Rabat. I nervously brought all the documents with me. I was really hoping that everything would turn well according to what I was expecting. Guess what, not only it turned out well but the VO (Visa Officer) handed me the medical form. They will only give it to you if you have complete requirements and if you passed the interview. Yey, I was so happy. And my nervousness was gone when the VO interviewed me. She was very accommodating. We laughed every now and then because there were questions I answered unthinkably that made her agree (it's not about the caregiving job but about her experiences and how she loves Philippines. She worked there foir 2 years before so she knew soo much about my country). And since she worked in the Philippines, she is aware of Recto papers. She'd scanned all my documents if they are real (of course they are) and after the interview, she told me to wait for my visa after 2 weeks after I finish my medical examination. I just said yes, even I didn't believe that I'll have my visa after such a short time.

Too bad for me, I didn't have my money to have my medical exam. I wasn't prepared financially so I had my medical after 10 days I was interviewed (I based my application to my nurse friend. She had her medical after a month I think). I thought, I would wait longer (my friend waited for almost 6 months) for my visa to be approved but after 13 days (9 working days), I got my visa. It was pretty quick and still couldn't believed it. I had my medical in May 6 and got my visa in May 20 (they called me May 19 that my visa was already approved). I was thinking, if I had my medical examinations right away (after my interview), I would have gotten my visa earlier. But yeah, it was very fast. I was/am soooooooo lucky..

Thanks Lord!

Oh yeah, I don't have caregiver certificate. I studied First Aid and CPR training in Morocco. It helped me quickened  my application as well as all the necessary documents that were with me (original and photocopy). Also my former employer supported me with my application.

This article is a scheduled post and as of this posting, I am in Mexico with my employers for our Christmas vacation.

Pasko sa ibang bansa = homesickness

This will be my 5th Christmas sa ibang bansa. At masasabi kong, dito lang sa paskong ito ko naramdaman ang salitang homesick.

Sa Pinas, unang araw palang ng September, nag-uunahan na magpatugtog ng Christmas songs ang mga istasyon ng radyo. Nagsisimula na rin maglagay ng decoration ang ilang kababayan natin. Sa malls, pinag-iisipan  na ang mga bagay na ititinda sa Christmas sales na halos buong buwan yata ng December nagaganap. Sa Cubao, pinapailaw ang pinakamalaking parol noon. Kahit saang sulok ka ng Pilipinas, di mo maiwasang purihin ang sarili mong bansa at kababayan dahil sa kanilang paghahanda sa okasyong ito.

Ang unang 4 na Christmas ko sa ibang bansa ay sa middle east. Walang Christmas lights, walang Christmas songs, walang Santa Claus na nagpapapicture sa mga bata, walang Christmas sales, walang bonggang Christmas party, maraming wala. Samakatuwid, wala yung spirit ng Christmas dahil wala kang nakikita o naririnig para namimiss mo sa Pinas tuwing ganito ang okasyon.

Nitong nakaraang 2 linggo, nabisita kami sa isang lugar dito sa kinaroroonan ko na makikita mo at mararamdaman ang diwa ng pasko. Napakaraming Christmas lights, napakaraming Santa sa paligid at iba't ibang pakulo. Sumakay ako sa Santa train na umikot sa lugar na iyon sa loob ng 20minutes. Pag-upo ko palang sa upuan ng tren, tumulo ang luha ko dahil nagpatugtog ng Christmas song, hudyat na malapit na simulan ang short tour namin. Di ko napigilan ang sarili ko na sabihin sa employer ko na "I miss home". Dito ko kasi naramdaman ang talagang diwa ng pasko at mas masaya sana kung kasama ko ang mga mahal ko sa buhay.

Maaaring iba ang naramdaman ko sa ibang OFW. Marahil iba iba ang dahilan ng ating homesickness. Isa lang siguro ito sa napakaraming dahilan para masabi nating, I wish I am home with my family.

Sa kasalukuyan, nandito ako sa Mexico para sa aming 8-day vacation. Magagandang beaches, may diwa rin ng pasko, pero kakaiba pa rin sa Pinas. Kakaiba pa rin ang pagcelebrate ng kapaskuhan kasama ang mga mahal mo sa buhay.

Ang aking sinasabi nalang sa sarili ko, kaya ipinagdiriwang ang pasko dahil sa pagkapanganak sa ating Panginoon. Na alam kong, kaya nya ako pinagpapala dahil nagsasakripisyo ako para mapaganda ang buhay ng mga naiwan ko sa Pinas. Ganito tayong OFW. Di man natin kasama ang ating pamilya ngayong kapaskuhan, alam kong, mahal tayong lahat ng nasa Itaas dahil sa ating pagsisikap na mabigyan ng magandang kinabukasan ang ating pamilya. Mabuhay po tayong lahat.

Merry Christmas po sa inyong lahat

You just earned my respect

another article imported from my blogs. 


"You just earned my respect!" This was the statement of my employer when I talked to her about my duration of work with her.

At first, I was nervous to ask her upfront about my long hours of work. In my contract, I only need to work 8hours a day but with my employers kind of job, I work 11-12hours per day. I was paid minimum with my working hours but only for 40hrs/week. I wasn't planning to ask her about my time because, I am enjoying my job and I am already earning triple of what I was earning in Morocco but I still took a risk. I was afraid, she's gonna say no for it. Anyway, what I was thinking is, if she says no, I'll still do my job and if she says yes, it's favorable for me. I am not gonna lose anything so I tried speaking with her.

I never imagined it would be harder than I thought to say those words face-to-face. I have been only working with her family for a month and a half and it's like really not a good idea to talk to her about paying me more salary than what I was receiving. It was Friday night and I was supposed to meet a friend in the afternoon (it was my first Friday to work until 7:30pm. The past Fridays, I only work until 3pm) and it was postponed because I need to stay with the kids. That night, I approached my employer. I first asked her if she could lessen my working hours but it was impossible because of their (she and her husband) position in their company. Then, she asked me if I wanted to work for only 8hours and she'll hire someone to work the remaining hours or to work my usual time and she'll pay for them. I chose the 2nd one of course.

After that, we talked about anything. About personal lives, my plans when I get my open work visa and permanent residency (because, she had already hired someone from the Philippines to work for her when I leave after 2 or 3 years. Since it takes time to hire in the Philippines, she wanted to start now so by the time the open work visa arrives, she won't have a hard time hiring for my replacement). She said some words that really made me proud of myself. Some of those are "You stay what you are now and you'll be successful someday" and "you are the smartest nanny in this neighborhood".

She told me that she notices how educated I am. She said that other caregivers or nannies talk to each other about their employers and their problems at work. They never try to fix problems with their employers yet then they complain.

Before I went to my room that night, she told me that, "You know what Raquel, I may not like the idea of paying you more but at the end of the day, you just earned my respect!"

I was sooo happy that night that I was looking forward to my extra babysitting with her kids the next day (Saturday) where I was paid more per hour.

Monday came and I was hardworking than I was the past days. I don't want my employer to be disappointed of me so I am extra careful with all the things I do. It was Tuesday when she gave my pay cheque (the day we talked was payday). In there, she already adjusted my gross salary. I was expecting her to apply my new salary for the next payday. Only one thing I noticed, I am paying more taxes for my income (hundred bucks more of what I was paying before. I was only paying 48 before and now, it's 141$). Anyway, I couldn't complained about that because I am sure, I am gonna use those amount I paid for taxes when I become resident or citizen of this country.

I have learned important lessons during our conversation:

1. If you have problems with anyone, you should try talking it to the concern person. If you don't try to fix it with her/him, things will become complicated. Never talk about it to other people because problems usually occur if stories are passed from one person to another.

2. Apply professionalism in every work you do. Whether you are in a big company or in a small one. You'll be noticed and be rewarded.

3. Communication is important. if you are shy to say it in person, do it in paper. I was planning to write everything but I wanted to see her reactions (lol)

4. Know your rights. It is important that you know laws in the country where you are working.

5. Talk to people who are knowledgeable enough to advice you. These are the people who will give you honest opinions. Or read before you complain so you know what you are talking about. When I speak with my employer, I brought my contract and readings about Canadian labor law but I never used them. I was just preparing them to put in front of her if she says no.

6. Wait for the right time to talk to the concern person. That matters a lot because if she's in the mood, she will grant your request but if she's not, she will say no or worst, you'll be fired. I am lucky, everything falls into places.

I soo love my employer! And by the way, I am not that bad. I am working 12hours a day (7:30am-7:30pm) but I only asked her to pay me 11hours.

Being a Caregiver: What Kind of Care Am I Giving?

This article is imported from my other blog. 

 When people learn that I am a caregiver, most of them asked me if how could I carry a patient with my small arms and body. To those who don't know, a caregiver can be someone who is taking care of an elderly, person with disabilities or kids. I fall to the latter category. I am a caregiver to 2 boys (ages 1 and 3).

As a caregiver, I am responsible for kids when the parents are at work. Unlike other caregivers here, kid's parents are sometimes at home (observing caregivers maybe? lol). Lucky for me, my employers give me instructions before they leave for work. She will put on the reminders area the things that I needed to do during the day. Food for kids are all ready to cook. I will just reheat them into the microwave. I am always instructed on what supper should I cook. Usually, we have veggies, soup, meat and of course rice. I prepare all of this when kids nap in the afternoon so if my employers come home, they are all ready.. or almost.. I should say that, all food we eat here are organic.. and that's a good thing. I like all our food, except seafood (I am allergic to it).

I usually focus on watching the one-year-old kid. Of course, he cries if he needs changing, he's hungry or there's something awi in him (awi is my employer's term for aww-when the kids are hurt. hehe). I have mistakenly put the diaper before (my first day..kid moved a lot that I haven't put his diaper properly) and he wet his pants. When it comes to food, I don't have any problem with him because, he likes to eat. hehe.. The three-year-old kid is kinda naughty. He always tests my patience. On my first day, he was peeing on the bowl then intentionally wet the floor including my foot. I was sooo mad and didn't clean the washroom floor. Our conversation went like this..

Me: why did you do that?
Him: (no answer)
Me: who's gonna clean that?
Him: you
Me: Why me? Is that my pee?
Him: No. Mine!
Me: Yes.. It's yours and I am not gonna clean that. I will leave this place and I'll show this to your Mom and Dad.
Him: Nooooooooo!!!
Me: Then who's gonna clean that?
Him: Me (then he picked the tissue and wiped his pee)

I felt sorry for him but couldn't help it. He needs to learn the lesson that 1. he can't get away from what he has done and 2. to show him that I am the boss lol.

Him again: I have pee in my hands.
Me: I know but you did it in purpose. Are you gonna do it again?
Him: No!!!

I told the story to the parents and I think, they're not mad at me at all that their son cleaned his pee (or maybe, they haven't shown how angry they were. kidding). In fact, they asked their kid if he's gonna do it again and his answer was the same.. NO!!!

I guess, he learned that lesson. Until now (after 4months), that scenario didn't happen again.

Online job offers abroad, totoo nga ba?

Marami sa ating mga kababayan na nasa Pilipinas ang gusto makarating ng ibang bansa nang sa gayon ay makatulong din sa kanilang pamilya. Sa laki ng placement fee sa ilang agencies sa Pilipinas, nakikipagsapalaran ang ilan sa online job offers.

 Isa na dito ang malapit sa akin na sinuwerte umano sa kanyang pag-apply sa ibang bansa sapagkat ni singko ay wala syang nilabas noon. Si Kelly, 22 palang sya noon nang syang mahire bilang tutor sa bansang kanyang napuntahan. Akala nya noon, isang biro lang ang tawag na kanyang natanggap na sya'y magpasa ng updated resume kung gusto nyang magtrabaho sa ibang bansa. Maliban sa udyok ng kanyang isipan na "ito na ang hinihintay mong opportunity. Marami ang gusto mag-abroad at di nabigyan ng pagkakataon, samantalang ikaw, lumalapit na, pakakawalan mo pa ba?", nais din nyang patunayan kung ang caller nga ba nya'y hindi manloloko. 

Pagkatapos ng dalawang linggo, si Kelly ay nasa NAIA na papuntang ibang bansa. Parang panaginip lang ang lahat sa bilis ng pangyayari. Dahil nga sa online job ito, alam nyang marami ang pwedeng tumuligsa sa kanyang desisyon kaya naman hindi nya ito sinabi sa kanyang mga mahal sa buhay hangga't di nya nasigurado na ito ay totoo nga. Pagkatapos nya humingi ng 3 signs mula sa Itaas, nabuo ang kanyang desisyon. Napakaswerte nya dahil ipinadala kaagad ang kanyang unang buwang sahod pati ang kanyang 2-way ticket.

Sa ngayon. sya'y 26 na. Nagtatrabaho na sya bilang caregiver sa Canada at ang taong tumulong din sa kanya ay nakilala din nya sa internet. Di ka ba naniniwala? Dapat maniwala ka dahil sya mismo ang may-ari ng blogs na ito. :)

Isa na siguro ako sa maswerteng OFW na di dumaan sa butas ng karayom para makarating ng ibang bansa. Ang ilan sa sekreto ko, maingat sa pakikipag usap sa kahit kanino at di agad agad nagtitiwala lalo na kapag may perang involve. Higit sa lahat, magtiwala sa nasa Itaas dahil hindi ka Nya pababayaan kapag ika'y humingi ng tulong sa kanya.